Кейде...

Кейде...

Ұшып бара жатқан құстың жүрегінің дүрсілін сезем,

Сезем!

Сезгенімді айталам ба?

Бір адам түсініп не шешеді,

Мың адам байқағанда...

Әлде мына жүректі,

Өз жаратқанына қайтарам ба?!

 

Кейде...

Бөкеннің мөлдір көзіндегі мұңды көрем,

Көрем!

Көргесін де мұңданамын.

Тұлдыр етім дүрсілдеп құндақ арым.

Білмеймін не көрсетпекші бұл ғаламым,

Білмеймін не дәлелдемекші бұл қаламым.

 

Кейде...

Алыстағы арланның ащы өзегіндегі айқайды естимін.

Естимін де тұншығамын,

Бұлай тексіз демікпес құрсын әлім.

Маған да өңеш біткен өмір болса,

Ұлы қырыңа бір шығармын.

 

Кейде, кейде...

Мына әлемнің барлық қиындысы жайлы ойланамын.

Ойлаймын да намыстанам,

Пенделерді қолына шам ұстаған,

Пейілді бірең-сараң ар ұштаған.

Көлеңкесі қысқарған құжырадай,

сосын өз-өзімнен қалыс қалам.

 

Кейде...

Барлық сұлулықты көрем

Барлық сұлулықты сезем,

Сондықтанда...

Ақындардың жүрегін сүю керек сұлулар,

Сұлулақта суымайтын жылу бар,

Ақындардың ақыретін ұғыңдар.