Атақты адам жегіш
деректі повесть
Ұзынағаштық (Алматы облысы) адам жегіш Николай Жұмағалиев – Қазақстан ғана емес Кеңес Одағының түкпір-түкпіріне дейін аты жайылып, ол туралы шындыққа бергісіз талай аңыз тарағаны белгілі. Шынтуайтына келгенде, ішкі істер бөлімі қызметкерлерінің талай рет сан соққызған бұл адам жегіштің басынан кешкен оқиғалары шытырман жайларға толы. Ол – өзбек, қырғыз жерлерін де жаяу аралап, жасырынып жүрген сол жылдары ел ішінде үрей туғызып, тіпті үлкен кісілер жас балаларын:
- Әне, адам жегіш келеді, - деп қорқытатын да күндерді бастан өткердік.
Николай Жұмағалиевпен сұқбаттасқан кезімізде, егер оның барлық, сөзіне сенер болсақ, Қазақстаннан басқа жерде адам етін жемеген. Неге? Әлде өзінің ізін шығарып алам ба деп қорықты ма, болмаса жесе де, өте сақтық жасап, ізін жасырып жүрді ме, ол арасы ашылмады, оның қырғыз, өзбек жерлеріндегі «саяхатынан» «адам жеген» деген мәлімет жоқ.
– Сіз жеті жас әйелді жеп, бір адамды өлтірдіңіз, сол рас па? – деген сұрағымызға, адам жегіш:
- Ер адамды жеген емеспін, өлтірейін де ойымда болған жоқ. Ол менімен бірге жас әйелдің етін жегенін білген соң, милицияға харарламақ болды, сол үшін...
– Шынымен-ак, еркектің етін жеп көрмедіңіз бе?
– Жоқ.
– Ал, әйелдерді не үшін жедіңіз ба, әлде басқа себебі бар ма?
- Мұның мәнісі бар. Ол ұзақ, әңгіме. Қысқартып айтар болсам: бәрі де әскер қатарында болғанымда басталды. Ресейдің меңіреу бір түкпірінде, служить еттім. Сол Н. Қаласында мен бір бойжеткенді ұнатып қалдым. Ол, бірақ кені «бұратана қазақсың» деп менсінбеді, басқа орыс жігіттермен қыдырды маған көнбеді. Содан бірде аңдып жүріп қолға түсірдім, айнала қалың жынысты орман еді, сол қалыңға алып кеттім де, зорлап, әбден мауқымды басқан соң оны қойдай бауыздап, ұятты жерінен кесіп ап, етін отқа қақтап жедім. Әріне, қанын іштім... қалғанын сол жерге көміп, анда-санда жеп жүрдім...
– Жеген кезіңізді қалай сезіндіңіз?
– Қозім шырадай жанып, денем рахат сезімге бөленді...
– Әскерде бір ғана әйелдің етін жедіңіз бе?
– Иә. Өйткені көп ұзамай елге қайттым... содан соңғысы белгілі...
– Дегенмен, бізге басынан бастап бәрін де бүкпесіз айтып берсеңіз?
– Жарайды, айтайын... Жас кезімнен бастайын ба?
– Иә, әңгімеңізді айта беріңіз. Адам жегіш Николай Жұмағалиев әңгімесін бастады...
АДАМ ЖЕГІШІ ТУРАЛЫ АЛҒАШҚЫ ҚАУЕСЕТ
– Ой, сұмдық-ай, адамды да, адам жей ме екен? – деген сөзге елең ете қалдық.
Біз отырған сары автобус Алматыдан Жамбыл ауданының орталығы – Ұзынағашқа қарай келе жатқан. Мезгіл қаңтардың суығы өтіп, ақпанның ызғарлы желі соғып тұрған кез. Автобус іші лық толы адам. Жаңағы суық сөзге үлкен де, кіші де елеңдесті. Осы бір сөзден кейін гу-гу еткен адам жегіш туралы лақап сөз де басталып кетті. Жақсы сөз көпшілікті көп таңқалдырмас еді. Ал жамандық көп жатпайды ғой, бір демде «сымсыз телефондар» халықты түгел аралап кетеді. Аудан арасы болса да, бұл жамандық сөзді бұдан да бұрын осы «сымсыз телефондар» арқылы естігенбіз. Енді, міне, сол оқиға болған жерге келе жатырмыз.
– Иә, иә, Николай әбден білем, өзінің қақпақтай жауырынына екі адам мінгендей үлкен. Бет-жүзі енді, келісті жігіт. Шіркіннің толқынды шашының мойылдай қаралығын айтсаңшы! Мінезі де сынық, сыпайы, кішіпейіл, тіпті оның «адам жейді» дегеніне сенгің келмейді, - деді автобустың ортан белінде ортырған шиқіл сары, қысық көз, еріндері тілім-тілім, бір құлағынан кішілеу келген жігіт.
Оның қызыл - қоңыр шашының түсінде қарап, «қазақ емес шығар» деген ой келгенмен, қазақша мүдірмей таза сөйлегеніне қарап таң қалып келеміз.
Автобустың екінші қапталында, оған қарама – қарсы отырған елуді еңсерген кісі сөзге араласты:
- Өзі таза қазақ емес қой деймін, елдің айтуына қарағанда, қазақ пен орыстан туылған бала болуы керек.
– Иә, шешесі – орыс, әкесі – қазақ көрінеді, - деп екінші біреу оны қостай кетті.
– Сонда ол қазақша да біле ме?
Сөйлегенде қаңдай, достарының көбі қазақ жігіттері. Аудандағы өрт сөндіру мекемесінде, одан кейін аудандық күзет бөлімінде жұмыс істеп жүреді. - Кәдімідей адам етін бөлшектеп жей ме екен? – деп екінші біреу анаған ентелеп барады.
– Адам болғанда да, көбінесе қыздарды, оның кеудесі мен сан еттерін майдалап турап жеген...
– Ой, сұмдық-ай! Тұп-тура жанында көріп тұрғандай соғасың, ә! – деді тақылдап қайта-қайта ентелей сұрап тұрған жас жігіт. – Адам еті тәтті бола ма екен? Сен, мүмкін бірге жескен шығарсың?..
– Қойшы, ей, естідім де.., - деп анау ақтала бастады.
– Ой, сұмдық-ай!..
Бүкіл автобус күңіреніп кетті. Бәрі де жағаларын ұстап жатыр. Ақсақалды аталар мен ақ жаулықты әжелер де:
– Не деген қатыгездік, қанішерлік десеңші! – деп бастарын қайта-қайта шайқасып қояды.
Осы кезде автобустың алдыңғы қатарындағы орындыққа жайғасқан орта жастағы қараторы келіншек сөзге араласты:
– Менің тұлабойы тұңғышым Жанар осыдан бес жыл бұрын жоғалып кетті. Қаз-МУ-ге оқуға түскен, география бөлімінде оқитын. Оқуға да зерек еді. Ешкіммен де байланысы болған емес, әсіресе ер балалармен... біз осы Жамбыл ауданында тұрамыз. Сенбіден жексенбі күнге қарай үйге келетін. Жолына – тамағына ақша беретімін. Сол кеткеннен мол кетті. Мүмкін осы адам жегіштің дастарқаныңа түсіп кетті ме, кім білген?! – деп қатты күрсініп, көзіне жас алды.
Автобус бір аялдамаға тоқтап, аз ғана жол жүрмей жатып тағы тоқтады. Артқы, алдыңғы есіктерден қолына автомат ұстаған милиция қызметкерлері кірді. Түстері қатулы, көздері кіртиген, күні-түні ұйқы көрмей, әбден шаршағандары байқалады. Мүмкін бірнеше күн бойы үй бетін көрмеген де болар, өйткені киімдерін де шаң басқан...
– Сақ болыңыздар, адам жегішті іздеп жүрміз, егер мынадай адамды көрсеңіздер дереу милицияға хабарлаңыздар, кешкілік бала-шағаңыз, әсіресе қыздарыңыз жеке-дара үйден шығып кетпесін! – деп қолдарындағы денелі жігітің суретің жағалай көрсетіп шықты. Осыған дейін-ақ онсыз да үрейленіп, қорқып отырған жұрт мынадан соң одан бетер асып-састы.
Үрей алдымен аудан, облыс, одан соң республика, тіпті одан тысқары жерлерге де тарады. Біреулер сенді, біреулер сенбеді, Жер-жерге: «Николай Жұмағалиев деген адам жегішті іздеп жүрміз» деп жазылған оның суреті ілініп қойылған еді.
Бірақ ол қайда кеткені белгісіз, құмға сіңген судай,ізім-қайым жоғалды...
АДАМ ЖЕГІШ – НИКОЛАЙ КІМ?
Николай жасынан аңшылық кәсіппен шұғылданды Жамбыл ауданының аумағындағы Суықтөбе шоқыларының әрбір тасты - жыра, құз - шындарын жаяу арала-ды. Балалық жастан кетіп, кәмелеттік жасқа жеткен кездегі мынадай бір оқиға оның өмірінің бұралаң бастауы болды.
Тастан секіріп жерге түсе бергенде, бір аяғы тайып кетіп шалқасынан түсті. Жығылып бара жатып, оң қолымен жер тірей бергенде, жерде жатқан қызыл қыналы тастың үшкір тұмсығы алақанына кіріп кетті. Дуылдап, ауырған алақанын сасқанда аузына апарып, тілінген жерлерін жалады.
Жаралы қолдан қан жүйіткіп аға бастады. Өз қанын өзі сора берді, сора берді. Қан шығып үлгермей жатып құмарлана сорды. Алғашында жылымшы қан жүрегін айнытқаңдай болды. Бара-бара қанның дәмі тәтті сияқты көрінді. Жаралы қолын, көйлегінің етегін жыртып таңды. Бірақ өз қолының қан дәмі таңдайда қалып қойды.
Бірде өзі құралпы жастар арасында үлкен төбелес болды. Екі топқа бөліңгеңдер:
– «Кімді, кім жеңер екен?» - деп, білекті сабына айқасқа түсті. Бұл төбелесті Николай жақтағылар жеңіп шықты.
Жасынан дене бітімді де ерекше оның, бір өзі бірнеше жігіті домалатты. Бірақ байқаусызда бір жудырық ернінен тиіп, астыңғы ерні шиедей қызыл қан болды. Төбелестің қызығына түсіп, ернінің қанағанын да байқамаған ол өз қанын құныға жұта берді, жұта берді. Қанды жұтқан сайын таңдайында балдай жақты. Осы бір оқиғадан кейін адам қанының дәмі тәтті болатындығын білді, шаршап тұрған денесі тыныққандай, күшіне – күш қосылғандай күй кешті. Бара-бара басқа адамның қанын көрсе де, соған көзі тұна қарайтын болды. Көрген қанын сорғысы келіп тұрды...
АЛҒАШҚЫ ҚҰРБАНДЫҚ
Әскерден оралып келген күндердің бірінде шықты. Ертеден қара кешке дейін тауды кезді. Төбеден – төбеге, қыраттан – қыратқа шығып, жырадан ойпанға түсті. Атып алар үлкен аң тұрмақ, шілік, бөдене де кездеспеді.
Аң іздеудің қызығына түсіп, ұзаңқырап кетті. Бір биік шоқыға шығып, айналасына көз салды. «бүгін күн жылы екен», - деп күбірлеп қойды. Әшейінде де Суықтөбенің төбесінен кетпейтін ала бұлт та бүгін көрінбейді. Күннің көзі де күнбағыстай дөңгеленіп барып ұясына құлады. Оның жүзі жартылай батып барып, шашағын жайып көрінбей кетті. Қаншама аңға шығып жүріп бүгінгідей шаршамаған болар. Тау-тасты кезіп жүріп, атып алар еш аң-құстың табылмағанына күйінді. Күні кешке дейін аш жүріп, қабағы түйілген ол, мылтығын оң иығына атып салды да, таудан төмен қарай етектей жүріп кетті.
Ол Қарғалы поселкесіне жеткенде түн жарымы болып қалған. Күз мезілі болғанымен сол күннің түні өте жылы еді. Аздап таудан соққан самал ғана ағаштың бірен-саран қалған сарғыш жапырақтарын жай ғана қозғап түр. Түн сүттей жарық. Жұлдыздар да бір-бірімен жарыса жарқырап, күлімдескендей.
Николай шеттегі бір көшеге түсті. Ай сәулесінен елге анық көрініп қалатын болғандықтан, қосарланып өскен: ағаштардың тасасына тұрып алып, көшеде не тіршілік барын байқап, жан-жағына көз салды. Бұл кезде ауыл қалың ұйқыда, тек өзі бұғып тұрған қосағаштың қарама – қарсысындағы үйдің терезесінен жарық түсіп тұр еді.
Терезе пердесінің кішкене жабылмай қалған жерінен үй ішіне ұрлана көз салды. Жас әйел кішкене баласын емізіп отыр екен. Басқа адам бал – жоғын байқау үшін ішке тағы да барлай сығалады.
Бала емізіп отырған жас әйелден басқа бөлмеде жан адам көзге түспеді. Емшектегі кішкене нәресте анасының төсіне жармасып, емін – еркін сорып жатыр. Айнала тып-тыныш.
Жаман ой көңіліне бірден - ақ сақ ете қалды. Ананың ашық кеудесін көргенде көзі тұнып жүре берді. Адам қанының дәмін аңсаған құлқыны бүкіл қақты. Тамақ сұраған іші де бүріп берсін. «Не істеу керек?» деп ойланып, толғанып жатпады. Мылтығын оң иығынан жауырының қақпағына қарай лақтырып тастады да, қындағы аңшы пышағын суырып алды. Ақырын басып ауланың қақпа есігін ашты. Бір ит үйшігінен ырылдай орнынан көтеріліп еді. Оған қарсы тап бергені сол. Ит ұзын құйрығын екі тірсегінің арасына қыстыр үйшігіне кіріп кетті. Қайтып шықпады.
Үй есігін ашайын десе, іштен ілгіш салынған екен. Талай үйдің ішінен ілінген есікті байқатпай ашып үйренген ол сол ескі әдетімен сыртқы тұтқасынан көтере тартты да, бір қолымен есік саңлауына пышақтың жүзін салып көтеріп қалды. Ілгіш шықты да кетті.
Табалдырықтан аттаған ол аяғын еппен, өте сақтықпен басып ілгері қозғалды. Қолы жарық жүйесінің еспетегіш қорабына ілінді. Оңда тұрған екі ақ шишаның бірін бұрап шығарып тастады. Үйдің жарқыраған жарығы заматта жалп етіп өшкен шырақтай сөнді де қалды. Николай жаңағы жарық бар бөлменің есігін ашып, терезенің қоңыр көлеңкесінен сұлбасы қарайып көрінген әйелдің жүрек тұсына пышақ сілтеді. Әйел орындықтан сылқ етіп құлап түскенде, жас нәресте де ұшып түскен жерінде шырылдап жылай берді...
Көзі тұнып кеткен ол сол қолымен шапшып ағып жатқан қаннан толтырып ұрттады да, әйелдің ашылып қалған бір кеудесін кесіп, еккіншісіне пышағын сала бергенде, қарсы бөлме жақтан: «Надя, Надя, не болды? Балаң жылап кетті ғой!» деген дауыс шықты, шошына кейін шегінген қанішер кесілген ананың анарын ғана қанағат тұтып, жылыстауына тура келді.
Үйден ұзай бере, күні бойы нәр таптаған құрсағы шұрқырап сала берді. Қолыңдағы жұп-жұмсақ жылымық ет дір-дір етеді. Адамның қанының дәмін әбден тартқандықтан ба, етті шикідей қомағайлана асады...
Қарғалының шеткі көшесінен бірдемде ұзап кетті. Елсіз даламен Ұзынағашқа қарай жол тартты. Жолсыз дала болғанмен бұл жердің бәрі оған таныс. Енді ешкім байқамайды – ау деген қурайлы сайлауытқа барып түсті. Одан әрі үйінің төбесі көрініп қалғанды.
ҚОЙМАДАҒЫ ЕТ КІМДІКТІ?
Николай ашығып, әлгі әзірдегі іс-әрекетінен қанағат таппай келе жатқанда, таң әлі ата қоймаған еді. Жол – жөнекей кездескен бұлақ көзінен қолыбасын шайып, жуынып, сергіп алды.
Әлі таң атқанға дейін ерте. Журу керек. Жүрді. Шаршағаның, әбден қалжырағанын енді сезіне бастағандай. Оның үстіне ұйқы да екі көзі жұмдырып, қарап отырып қалғымасын ба.
«Жоқ, болмас, - деп ойлады ол анадай жердегі күркеге ұйқас шағын үйшікке көзі түсіп, - сәл болса да көз шырымын алайын».
Түн аса қараңғы емес-ті. Айналасына жіті көз тастаған, қыбырлаған жан жоқ екен. Үйшікке кіріп барды. Ешкім жоқ. Еденде бір ескі көрпеше жатыр, бара сала қисая кетті. Әлден соң әлдебір дабыр – дүбірден оянды. «Апыр-ау , бұл не?» - деп ойлағанша болған жоқ:
– Галя, сен күркеге кіріп, орын әзірлей бер. Мен түзге отырып келейін, - деді еркек дауысы.
– Жарайды, Вадик, - деді Галясы сыңғырлап. – Үйшікте ешкім тұрмай ма?
– Жоқ. Кім тұрсын. Жазда бақшаға қарағанда болмаса, мұнда ешкім келмейді.
– Ұзынағашқа жетіп қонбалық па?
– Ой, онда қызық бола ма? Таңға шейін бір қызыққа батайық, - деп Владигі әдепсіз бір сөздерді айтты.
Николай есік тасасында тұрып әйелді күтті. Әне-міне дегенше сарышашты жас әйел кіріп келді. Николай оның ауыз басып, пышағын кеңірдегіне таяды.
– Үнінді шығарма! – деді ол зілді үнмен. – Ол күйеуің бе?
– Жоқ, танысым...
– Қайдан келесіңдер?
– Алматыдан...
– Өзің қайдансың?
– Новосібірден...
– Жақсы, - деді Николай оның жауаптарына қанағаттанып.
Бірақ әйел ненің жақсы екенін түсіне қойған жоқ. Екі көзі алақтап денесі дір-дір етеді. Жұқа плашынан кере білініп тұрған кеседей төңкерілген анарына қол салғанда, жігіт уысы толды. Қыпша белі үзіліп тұрған бой жеткеннің бөксе жағы топ-толық, болымды. Николайдың, қапсыра ұстаған құшағына жанасқан әйел денесі бойына қызу құйып, жаңа әзірде шамалы тоңған денесі қыздырып барады. Бойын әрең игерген жігіт өзін-өзі ұстап, әйелдің аузын тығындап, ескі көрпешенің матасын жыртып ап, сонымен қол-аяғын байлап тастады. Содан соң күткені Владик болды.
– Галя, Галя, қалай ұйықтап қалған жоқсың ба? – деп дабырлай сөйлей жақындаған Владик жауап болмаған соң, секем алып есік көзіне жете бере үйге кірмей, сәл бөгелді. Жүйкесі шыдас бермеген Николай оған қарай жолбарыстай атылды. Бірақ мүлт кетті. Владик жалт беріп үлгірді де, тапырақтай қашты. Николай қуып берді. Владик әудем жердегі көк «Москвичіне» отырып алып, есігін жауып үлгерді. Бірден оталдыра алмай тұрып қалды. Есікке қол салған Николай аша алмай әлектенді. Бір кезде жеңіл машина оталып, орнынан қозғалды. Николайдың ешнәрсе істеуге шарасы болмады. Өкіне, ашулана, өз-өзінен бұрқылдай үйшікке барса, әйел де жатқан орнында жоқ. Байлауын қалай шешкені белгісіз, үзілген ескі көрпе матасын қалдырып, тайып отырыпты. Бәрінен де Николайға мына оқиға жаман батты. Әйтеуір, әбүйір болғанда, аңшы мылтығы бұрышта сүйелген жерінде қалыпты. Амал жоқ, енді мұнда қалуға болмайтын еді... Дереу мылтығын асынып, жолға түсті. Жол бойы өкінумен болды: «Шалып тастау керек еді...» деп өзіне-өзі кіжінді.
Үйіне келді де, ұйықтап қалды. Кешке күзет жұмысына шығуға тиіс. Оған дейін демалмаса, түнімен мазасы кететінің жақсы білетін. Сол күні жұмысына баруға ертерек қамданып, әдеттегіден ерте шықты, ойы: жол-жөнекей Анарға соға кету керек еді... (Анар туралы кейінірек сөз болады). Міне, қызық. Қарсы алдынан сары шашты әйел қарсы ұшырасты: Сол өзі, Галя. Ол жаңа танысын сағына көргендей:
- Галя, қаңдай әдемісің! Осылай жасара берші! – деді лепіріп. Әйел оған аң-таң бола қарап қапты.
– Сіз мені танымайсыз, - деді Николай жылы үнмен. – Мен сізді Алматыда талай көргенмін, сырттай ғашықпын. Шын айтамын. Ал мұнда неғып жүрсіз?
– Қонаққа келдім, - деді Галя көзін жыпылықтатып.
– О, оңда жақсы болды, - деді Николай. – Қолыңыз бос болса, бізге қонаққа келіңіз. Достар бас қосатын едік...
– Қонаққа шақырып тұрсың ба? – Ол ойланды. – Басын айтсам, жігітіммен шекісіп қалдым. Енді қайда барарымды білмей келе жатқан едім...
– Ой, оңда, тіпті жақсы, жүріңіз, - деп Николай әйелді үйіріп алды.
Галяны ертіп жүріп үйіне қайтып келді. Әйелді төрге шығарып, телевизор қосып берді де:
– Сіз, Галя, ренжімесеңіз мен бес-он минутка дүкенге шығып келейін, - деді.
– Мейліңіз. Қарсылығым жоқ! – Галя әйтеуір бір қонатын орын тапқанына мәз еді.
Түнде қашып келе жатқан кезде, Владик машинасымен соңынан жетіп, отырғызып алған еді, бірақ екеуі онша жараспады. Ол қызғаныш білдіріп, «сен онымен жатып үлгерген шығарсың» деп, әйелдің, ызасына тиді. Ызалы әрі үрейі басылмаған Галя: «Иә, дәу жігіт екен. Қыбымды қандырды» деп соқты. Содан ұрыс-керіс басталды да, өршімесе, сөнбей қойды. Владиктің үйіне барғанда да сол ұрыс жалғасты, ақыры әйелдің ол үйден кетуімен тынған еді.
– Бір, бар. Түндегі қарақшының қолына түс! – деп ол қалды.
– Өлмеспін, далада қалмаспын, - деп әйел кетті.
Сөйтіп кездескен Николайды «түнгі қарақшының нақ өзі екенін» Галя әзірше білген де, сезген де жоқ. Тағдырдың айдауын қойсаңшы...
Николай көрші үйден жұмысына телефон соқты, әріптесінің біріне бүгін өзін алмастыра тұруың сұрады. Өтініші қабыл болды. Қабыл деген жігіт орнына шығатын болды. Оған бір шаруамен ертең бір жаққа бару керек екен. Соның ойына мұның өтінішінің дөп келе кеткенін қарашы! Николай жол-жөнекей дүкенге соғып, үйге оны-мұны көржер ала келді. Бір бөтелке «Экстрасы» тағы бар. Сыра - мыра, сусын да ұмыт қалған жоқ. Келе сала жұмыртқа қуырып, пияз турап, тәтті – шекер қойып, стол үстін әп-сәтте жайнатып жіберді.
– Ой, Көлә, сен қаңдай молодецеің! – дейді Галя көзін сүзіп. «Сары шаш қатын қалай-қалай қылымсисың! АҚШ-та осыңдай әйелдердің секс символы тектен-тек емес екен-ау!» - деп ойлаған жігіт:
– Сен нағыз Монродай әдемісің, жігітің қалай сені көзі қиып жібере салды? – деп әзіл-қалжың айтып қойды.
Галя өзін «кино-сулуына» теңегенге мәз.
– Ой, қойшы сол Владикті, - деді әйел жігіт жайлы құлықсыз әңгіме өрбітіп. – Ол көрінгеннен қызғанады!
– Қызғанса, себебі бар шығар? Сен тым... қалай десе болады..., еркектерді қолғаптай жиі ауыстыратын шығарсың? – Николай әйелдің жыпылық қағып, кішірейген көзіне қалада қарады.
– Тұрақты байға тимеген соң, бәрін де көру керек емес пе? Әлде, сіз басқаша ойлайсыз ба? – Галя да одан қадалған көзін алмады.
– Әрине, әрине, бойдақ кезде жүріп қалу керек, - деп Николай өзінің негізгі әңгімеден ауытқып, бойжеткенді ақылға салмақ болғанына таң қалды. Жоқ, ол мұны әдейі айтқанды, тамырын басып білу үшін. Десе де, өзінің шаруаны бүлдіре жаздағанын дер кезінде сезіп үлгерді.
– Махаббат, ол жоқ, - деді Галя.
– Сізді біреу алдап кетті ме? Өкінбеңіз, - деді Николай дереу рюмканы қолға алып. – Өмір дегеніміз шектеулі, ал махаббат – соның бір шәрбаты гана... жарайды, мұңаймаңыз, сіз – сұлусыз, әлі талай жігіт сіздің алдыңызда басын иер! Сіздің, әдемілігіңіз үшін алып қойық!
Екеуі қылдай белді рюмкені сыңғырлата түйістеріп, ақаңды кеңірдектен асырда. Ішкен сайын әңгімелері еркінсіп, еркін сөйлеп, еркін күліп отырды.
– Мен ол кезде жас едім. Он алтындан жаңа асқам. Бір фрайер сөз айтып жүрді. Өзімнен бес жас үлкен. Сүйем деді. Сендім. Құлай сендім. Сол бір күні оңаша жерде мені төсекке атып ұрды...
– Зорлағанда... ләззат алдың ба?
– Жоқ, бәрі де еркіммен болды... тәтті бір сезімге бөлендім... – Галя біреудің өзін қалай әйел еткенін күле отырып әңгімелегенде, Николайдың көзі қарауытып, қаны басына шапшыды... Өліп-өшіп Галяға ұмтылды. Оны құшақтай алып, ернінен, тамағынан сүйді, асыра - аптыға төсекке жатқыза киімдерін шешер – шешпестен құшағына сығымдады.
– Ойбай, сен қатты қызып кеттің ғой! – деді масаң тартқан Галя сықылықтай күліп.
Одан сайын өршелелене ұмтылған Николай алқынып барып тоқтады. Терледі. Жүзі күреңітіп, біртүрлі өзгеріп сала берді, даусы да өзгеріп шықты:
– Қалай, Галя, жақсы болды ма? – деп сұрады.
– Сен тез бітірдің ғой, - деді әйел ернін бұлтитып.
– Бұл басы ғана, - деді Николай. – Әлі таңға дейін уақыт бар...
– Мен түзге шығып келейін, - деді Галя біртүрлі үнмен.
Ол өткен түндегі дауыс иесін танып үлгеріп еді: «Иә, сол, сол!» денесі тоңазып, қорқып қалды.
– Бар, бара ғой!, - деді Николай шалбарының ауын жауып тұрып, әйел жүзіндегі өзгерісті байқамады. Сен келгенше шайды қайта демдеп қоярмын.
Бірақ Галя үйден шыққан бойда ұзап кете берген еді. Жарты сағаттай уақыт өткенде, мына кешігуден күдіктенген Николай сыртқа ытқып шықты. Әжетхана жақты, ауланы қарады. « Ой, зінталақ!» - деп ойлады жігіт. Неге қашып кетті екен? Әлде түнгі...Иә, сөз жоқ, ол мұны танып қойған... Дәл солай...»
Дереу мотоциклін оталдырып, ауыл көшесіне түсті. Бағана Галя келген жаққа тартты. Көп ұзамай қуып жетті.
– Ой, Галя, сен адасып қалдың ба? – деді Николай мотоциклін жанына тоқтатып.
– Мен үйге кетемін. Бөгеме жолымды! – деді ол шулы үнмен.
– Галя, өтінемін. Отыршы. Таңға дейін бірге болайық. Содан соң әкеліп саламын. Не болды сонша? Неден шошыдың аяқ астынан? Қорықпа...қорқып тұрсаң барар үйіне жеткізіп-ақ салайын, тек отыршы, - деп Николай жалынын – жалпайды. – Сені сүйіп қалдым, жүрегімді жаралап кете бересің бе? Өтінемін...
Галяның буыны босады. Мотоциклге отырды.
– Барар үйіме апарып салшы, - деді шаршаңқы үнмен.
– Мақұл, тек біздің үйде бір жарты - ақ сағат болайық. Мені махаббатқа қанбаған, айран-асыр күйде қалдырасың ба? Жарай ма?!
Келісімін алмай жатып-ақ Николай мотоциклін кері бұрған еді.
Галя үйге әрең кірді. Николай оны құшақтап, топ-томпақ кеудесін сығымдай сипалап,тамағынан, ернінен сүйе жүре бөлмеге көтере-мөтере жеткізді.
Екеуі тағы да ішті. Бірақ отырған соң Галя орнынан тұрды. Николай үн-түнсіз оны шешіндіре бастады.
– Мені барар үйме жеткізіп саласың ғой, иә? – деп сұрады әйел алқынып тұрып.
Денесінен діріл білінді, өзінен-өзі қалтырап, бетінен қаны қашып тұр. Николай оған таңдана көз салды:
– Саған не болды? Қалтырап-дірілдеп барасың ғой? – деді.
– Сен... сен мені өлтірмейсің бе?
– Не үшін? Не болды саған? Қорықпа, қазір жатамыз... содан соң үйіне барасың.
– Қорқам, - деді Галя дірілдегені басылмай. – Сен өткен түнде күркеде кездескен жігітсің ғой.
– Оны қайдан білдің?
– Төсектен соңғы сөзіңнен танып қойдым. Құмарланған кезде көзің қарауытып, сөзің өзгеріп шығады екен!
– Иә, солмын...,, - деді Николай қарқылдай күліп. – Мен сөз салған әйелдің «отказ» жасағанын жаным сүймеді...
– Сен мені өлтірмейсің ғой, ә?! – Галя әлі де өзіне-өзі келе алар емес.
– Сені өлтіріп, мені жыңды дейсің бе? Сен әдемі ғана қатын емессің, еркекке жақсы ләззат бере алатын әйелсін. Маған керегі де сол... Кел, тыныштал, мен сенің маржан көліңе батайын... Қорықпа, қоры-ы-ықпа!
Бірте-бірте әйелдің бойыңдағы діріл басылды. Ол сенді. Бірақ бірден еркін беріле алмай, жігіт аймалағанда салқын күйде қалды.
– Сен, Владигінді ойлап тұрсың ба?
– Иә, - деді әйел шынын айтып.
– Ол жақсы жігіт пе? Төсек жағынан айтам...
– Ұзағынан сілтейді...
– Енді, мен де сөйтемін, - деді Николай әлдебір қызғаныш бойын кернеп. Содан соң әйелдің денесін сипалай, анарын сора, оның денесі қызып, аяқтарын, белін еріксіз қозғап, сезімі тулағанша осы әрекетін тоқтатпады.
– Ой, Коля, бояшы, - деді әйел үһілей ыңырсып.
Бұл жолы ұзақ жатысты. Екеуі де мейірлері қанғанын сезді.
– Сен, сен, қанағаттандың, ба?
– Ғажап болды, - деді Галя. – Бірақ... Николайдың көзі қарауытып, ашуы басына теуіп, қолы әйел мойнын қалай мытып жібергенін аңғармады. Әйел талықсып, есінен таңды. Галяның денесін сол жалаңаш күйі үйі сыртындағы қоймасына алып барды. Сол жерге барғанда ғана Галя көзін ашып, есін жиды.
– Сіздің махаббатыңыз осы ма? – деді ол бөліп-бөліп сөйлеп.
– Махаббаттан да күшті сезім бар, - деді Николай күлімсіреп.
– Ол не нәрсе? – Галяның көзі алайды.
– Ол – сенің , етіңді жеу, - деді жігіт.
– Не үшін?
– Мен сатқындықты сүймеймін! Бәлсінгенді ұнатпаймын! – Николай әйелдің тамағын аңшы пышағымен орып жіберді.
Қою қан ытқыды. Николай тұмсығын сол жерге тыға жып-жылы қара қаннан ұзақ ішті... Содан соң әйел етін мүшелеп, жіктеп, таза етін тұздап, бөшкеге қаттап салып қойды...
Арада екі күн өткенде екі жолдасы үш қыз ертіп келіп, Николайдың дастархан басында, картопқа бұқтырылған етті сүйсіне жеп отырды. Сол еттен адам жегішті іздеп жүрген ішкі істер қызметкерлері де ауыз тиіпті. Бірақ ешқайсысы да адам етін жегендерін білмейді...
АНАР – «АДАМ ЖЕГІШТІҢ ДОСЫ»
Адам жегіш Николай Жұмағалиевтің жеті бірдей жас әйелді жегенде, оның арасынан Анардың болмағаны көп кісіні таңдандырды. Біз Николайдан:
– Сіздің үйде болған бойжеткендердің арасында дін-аман жүрген! – Анар екен. Оның себебі неде? – деп сұрадық.
– Себебі – ол ненің досым. – Досым дегеніңіз – сырлас, мұңдас дегеніңіз бе? Әлде бұл сөзді басқаша түсіну керек пе?
– Анар – жалғыз сүйген қызым.
– Онымен төсектес болдыңыз ба?
– Иә,ерлі-зайыптылардай өмір сүрдік. Ең бастысы – ол мені жақсы көреді. Ешбір өтінішімді жерге тастамайды. Айтқанымды екі етпейді. Кел десем, келеді. Киімімді жуып береді, носкиге дейін жуудан арланбайды.
– Анармен жиі кездесіп жүрдіңіз бе?
– Жұмасына бір рет үйімде болады.Басқа уақытта менімен шаруасы жоқ. – Сіздің әйел етін жейтіңізді Анар білетін бе еді?
– Жоқ. Білген емес.
– Сонда сіз тек қана басқа жерден келгендерді ғана қасапханаға түсірдіңіз бе?
– Әрине. Әйтпесе, бірден қолға түсер едім ғой.
Іздеп барып Анармен таныстық. Аудандық ауруханада медбике екен.
Әдеміше келген, орта бойлы бойжеткен. Үй ішінде алты баланың ортаншысы. Оның Николай үшінде қонып қалуын үй - байқай бермеген. Себебі – ауруханада түнгі кезекшілікте жиі болып тұрады екен. Үйіне жиі қонбайды.
– Сіз, Николай Жұмағалиев туралы не айтар едіңіз?
– Коля – жақсы жігіт. Мені ешқашан ренжіткен емес. Оны көптен білем.
– Ол сізді «досым» деді. Сіз бұған не айтасыз?
– Рас сөз. Достардай сырлас, еш бүкпесіз әңгіме шертетінбіз. Айтқанын екі еткен емеспін. Бәріне де көндім, себебі мен оны сүйетінмін. Оған, шынын айту керек, көп қыздар ғашық болатын, сөз айтса деп, құмартын.
– Орыс қыздары да ма?
– Иә, орыс қыздары да.
– Сіз ол үйден бөтен ештеңе байқамадыңыз ба? Мысалы, ет - май тапшы кезде, еттің үзілмеу...
– Жоқ. Мен оның ісіне араласқан емеспін...
– Бірақ төсектес болдыңыз ғой?
– Иә, көп ұзамай үйленеміз деп жүрдік, - Анар қызара төмен қарады. Шырайлы бетіне қан жүгірді.
– Сіз, Николайдың әйел етіне құмарлығын байқамадыңыз ба?
– Жоқ. Байқамадым – Анар сәл ойланып, бізге қарағыштап қойды.
– Айта беріңіз, - дедік.
– Бірде мынадай оқиға болды. Мен тамақ істеу үшін капуста турап отырып, саусағымды кесіп алдым. Жанымда отырған Коля:
– Қолыңды әкел, - деді де, саусағымнан қан шыққан жерді сорып біраз отырды. Әлден соң босатқанда сол жер бозарып, қаны тиылды.
– Сенің алақаныңа кірген шөгір, маған кірсін, - деп күлді ол. Мен Коляға таңдана қарап қалыппын...
– Басқа оғаш қылығын байқамадыңыз ба?
– Жоқ, байқамадым...
– Енді не ойладыңыз?
– Әлі де сене алар емеспін. Колядан оңдай қылық шығуы мүмкін емес. Ол үйінде болған әйелдің бәрін жесе, мені неге жемеген:..
Рас, бұл бізге де түсініксіз еді.
ҰСТАЛМАЙТЫН АДАМ ЖЕГІШ
Аудандық күзет бөлімінде жұмыс істейтін Николайды қызметтес әріптестері жақсы сыйлайтын. Өйткені ол әншейінде өте қарапайым, ешкімге орыңды - орынсыз тиіспейтін, бір тоға момақан, кей-кейде өте-мөте момақан да инабатты жан болып көрінетін. Оның көрікті дене бітімі мен әдемі келген бет-жүзіне көптеген сұлу ынтық та болды. Ол түнгі күзет бөлімінде істейтін милиция қызметкерлерімен де өте жақсы қарым-қатынаста жүрді. Олармен қажет болса, жолдас болып бірге ішіп, бірге тамақтанды да.
Күл-қоқыстардың арасынан табылған адам сүйегінің, қаңқаларына аудандық ішкі істер бөлімі ғана емес, облыс, республика қызметкерлеріне дейін дүрлігіп, адам жегішті іздеуге шұғыл кіріскенде де, солармен бірге адам жегішті іздесіп Николайда жүрді.
Бірақ адам қаңқасы табылғанмен, мұны жасаған қылмыс ашылмай, із кесу тұйыққа тіреле берді. Республика басшылары облысқа, облыс ауданға қылмыскерлерді тез табу жөнінде шұғыл тапсырмалар беріліп жатты. Қанша асықтырғанмен, іздеу жұмысы ілгерілемей – ақ қойды. Неге, не себепті?
Николай мұның бәрінен де хабардар еді. Өзінің ұсталмасына әбден сенгені сонша ол түнгі жорығын бір сәт те тоқтатпай, адам жеуін жалғастыра берді.
Бір күні кешкілік Әңгір, Жантық деген түнгі күзет бөлімінде істейтін екі милиция қызметкері автобекет маңын үш дөңгелекті мотоциклмен аралап келе жатты.
Күн қарауытып қалған мезгіл. Автобустардың, бәрі де жан-жаққа тарап кеткен. Автобекет маңында тек бір ғана жас келіншек секиіп, не істерін білмей, әбіржіп, көлік тосып тұр екен. Милиция қызметкерлерін көрген келіншек қуанып кетіп:
– Жолдас милиция қызметкерлері, тоқтаңыздаршы, менің бір өтінішім бар, - деп алдарынан жүгіріп шықты.
Мотоцикл екпіндей келіп, келіншектің жанына тоқтады.
– Иә, не айтпақшысыз, тыныштық па? – деп сұрады рульде отырған қара жігіт Әңгір.
– Маған қонып шығатын қонақ үй керек еді, жерде ешбір танысым жоқ. Алыстан келе жатыр едім, қайда барарымды білмей тұрмын. Көмектесіңіздерші! – деді жас әйел абыржыған түрмен, асып-саса сөйлеп.
– Бізде қонақ үй жоқ, бірақ қонып шығатын үй тауып берейік. Сонда бір түн қонып шығыңыз да, ертең жолыңызды жалғастыра беріңіз.
– Ол кімнің үйі?
– Коля деген бірге істейтін жолдасымыз. Ол – жалғыз тұрады. Бүгін үйінде. Үйі де бізге жол-жөнекей...
– Рахмет, соңда барайын, - деді әйел келісіп. – Қызметтеріңіз жемісті болсын!
Валяны Николайдың үйіне алып келгенде, ол Үркер деген досымен үйде екен. Ептеп қызу Николай бұралды көріп, төрге шақырды, екі жігіттің бірі Әңгір:
– Ой, біз жұмыстамыз. Саған мына келіншекті тапсыруға ертіп келдік, аты Валя. Баратын, қонатын жері жоқ. Бүгінше сенің үйінде қонып шықсың! Оған не дейсің?
– Үйге кірсендерші, - деп Николай үшеуін де ішке кіргізіп алды.
Екі жігітке бір-бір жүзден төңкертіп тастады. Валя да олардан қалмай, стакан толы арағын жарым-жартылай алды.
– Сіз, тоңып қалған шығарсыз. Бәрін алып қойыңыз, - деп Николай қонақ – жайлық көрсетіп, тамақтан әйел алдына жақындатты.
Әйел қасыла - қымтырыла алдындағы стаканын босатып қойды. Әлгі ертіп келген екі жігіт қоштасып, жұмысына кетті.
Біраз отырған соң Николай арақтан тағы құйды. Сөйтіп, стакан екі-үш жағалаған соң әйелде еркін сөйлеп, күліп, жігіттермен қалдың да айтысып, емен-жарқын отырды.
– Сіз, Валя, алыстан келдіңіз бе?
– Мына Тараздан...
– Енді қайда бармақшысыз?
– Осы ауданның бір совхозына... соңда күйеуім бал арасын өсіреді.
– Күйеуге шыққаныңызға көп болды ма?
– Екі-ақ жыл.
– Балаң, бар ма?
– Жоқ, әлі. Үлгіреміз ғой...
– Өзі қалада, күйеуі далада болса, қайдан бала болсын! – деп Үркер жас әйелге құмарта көз тастады.
– Оқа емес, - деді Николай Валяның бұзылмаған құлын мүсініне сүйсіне көз тастап. – Әдемілікті сақтау керек!
Содан соң отырғаннан кейін:
– Әдемі келіншек Валяның денсаулығы үшін! – деп Николай тост көтерді. Жалмаңдай әйелге ішіп-жей көз салды. Әлден соң әйел:
– Туалетке шығарып келесіз бе? – деді, неге екені белгісіз, Үркерге қарап айтып. Үй иесі.
– Жүріңіз, ертіп барып келейін, - деді. Валя амалсыз орнынан тұрды. Үркер де орнынан көтерілмекші еді, Николай:
– Сен отыра тұр! – деді.
Валя екеуі сыртқа шықты. Суық болса да, таза ауа, тымық түн әйелдің жанын жадырата түсті. Николай күтпеген жерден оны өзіне тартып, ернінен сүліктей сорды. Қолымен әйелдің жауырынан сипалай, қолы төмен сырғып барады.
– Ойбай, бұтыма жіберіп қоярмын, - деп Валя бұлыт етіп, жігіт құшағынан шыға, секеңдей алға жүрді.
Николай оны әжетханаға бастап апарды.
Әлден соң шыққан әйел:
– Коля, дала суық екен, жүр, үйге тезірек кірейік, - деді.
– Жоқ, қоя тұр, асықпа, - деді Николай сыбырлап. – Мұңда тасалау, сыртта сұқбаттаса тұралық.
– Қойшы, оңда барғым келмейді, - деп Валя Николай есігін ашқан қойма үйіне аттап баспады.
– Неге?
– Сол. Ұйқым келіп тұр.
– Аздап махаббат құрмаймыз ба?
– Жоқ, оған зауқым жоқ...
– Ал маған керек, - деп Николай сол тұрған жерде жас әйелді құшақтап, өле - өше сүйіп жатыр. Еріннен де, тамақтан да дым қалмады. Ентіге ұмтылған сайын әйел қашқақтайды, кішкентай қолдарымен жігіттің кеудесін өңменінен итеріп, қарсылық көрсетеді.
– Сен, Валя, осыншалық, асаусың ба? – деді Николай ентігіп тұрып. – Күйеуімен басқамен жатып көрген емеспін...
– Бұған кім сенеді? – Николай әйелді көтерген бойы қоймаға қойып кетті. Әйел бет-жүзі демей қолын сілтейді.
Николай қоймадағы беріде тұрған ағаш стол үстіне әйелді отырғызды да, ай-шайға қаратпай, юбкасын көтеріп, трусиін дар еткізіп жыртып жіберді де, жуын ағытып, «іске кірісті».
Әлден соң Валяның аяғы екі жаққа кете, рақаттана шыққан үні ғана қойма үшін кернеп тұрды. – Қалай, ризасын ба. Валя? – деді жігіт арсалаңдап.
– Сен мені зорладың, иттің ғана қазағы...
– Не, не?
– Сен зорлағаның үшін жауап бересің?.. Соттатам сені,сені...
Николайдың көзі қарауытып, екі қолы әйелдің қылша мойнына қалай барғанын аңғармады...
Әлден уақыттан соң Николай үйге кірді. Езу тарта күлімдеп келеді.
– Бітті шаруа, - деді.
– Не бітті? Жанындағы әлгі келіншек қайда? Оны неге сыртта қалдырып кеттің? – деді Үркер түкке түсінбей.
Николай тек жымия берді. Сонан соң өзіне арақ құйып алды да, кеңірдегінен ары асырды.
– Айтсаңшы, неге үндемейсің? – деп Үркер болар емес. Ақырында тілге келген Николай:
– Мен оны сойып, етін боршалап, тұздап қойдым, - деді аспай-саспай.
– Сен маған қалжыңдап тұрған шығарсың, өйтіп өтірікті соқпа, - деп досы сенер емес.
– Сенбейсің бе, оңда бері жүр, сырттағы қоймаға баралық. Көзіңмен көр, - деп Николай қисалаңдай есікке қарай бастады.
Екеуі үй жанындағы қоймаға барды. Жаңа әзірде ғана бірге әңгімелесіп, стол басыңда емен-жарқын отырған жас келіншектің басы бір бөлек, басқа мүшелелері, сүйектері сорайып бір бөлек жатыр. Еті тұздалып, қаттала бөшкеге салыныпты. Үркер қалбалақтап келіншектің кесілген басын қолында алды да, бадырая ашылып қалған көзін жапты. Ет қызумен ұстаған басты шошына қайта орнына қоя берді де, шашыраған қаннан жүрегі айнығандықтан, тірсектері дірілдеп, өңі бозарып, түсі қашты.
– Ә-ә, су жүрек, қорқып кеттің бе? – деп Николай Үркерді мазақтай күлді.
– Ал сендің бе енді? Үркер бар күш-қуатын жинай сөйледі:
– Ойпыр-ай, қай кезде үлгірдің: - Еріксіз басын шайқады, ауыз басып, столға қолын тіреп құламай қалды.
– Ә-ә, қалай екен: - Николай оны састырғанына балаша мәз. – Сен еркек сияқты өзінді ұстай да алмайды екенсің ғой!
– Бұл етті не істейсің? – деді Үркер жер сүзген қалпы. Мына қан-жоса қасапханаға көзі түссе, жүрегі айнып, лоқылдата құсатынын сезіп тұр.
– Оу, талайдан бері бізден жеп жүргенін осындай жас әйелдердің еті емес пе ? Тоя жеп, етің жақсы екен дейтіндерің қайда?!
– Николай қарқылға басты. – Сені мен көмекші бола ма десем, түкке жарамайтын түрін бар ғой!
– Апыр-ай, шын ба, шын айтасың ба?! – деп Үркер басын шайқай берді.
Аздан соң есін жиған Үркер Николайға шошына бір қарап, абыржыған түрмен кейін шегінді. Ойында: «Бір амалын тауып бұл жерден сытылып шығуым керек. Мынау сұмдық қой, мынау...» деген ой келді.
– Николай, - деді Үркер әлден соң теріс айналып тұрып. – Үйге бармасам болмас, жаман болып тұрғаным. Сен, ренжіме, мақұл ма, менің жүрегім шыдамай тұрғаны...
– Жарайды, бара ғой! Түріңе қарасам, зәрең зәр түбіне кетіп тұр ғой. Әлде үйіңе жеткізіп салайын ба?
– Өзім бара алам, - деп есіктен шығып жүре берген Үркер екі-үш адым аттаған соң лоқылдата құссын келіп...
– Әй, әй! – деп Николай оны мазақтай күліп, үйіне кіріп кетті.
Николай Үркерді жайына жіберген соң, терезеден сыртқа қарап біраз тұрды. Кешкі уақыт оннан асса да, ұйқысы келер емес. Не істеу керек! Жұмысына телефон соқты. Ерігіп отырған күзеттегі жігіттер:
- Ой, Николай, хабарласқаның жақсы болды. Біз де сені еске алып отыр едік, - деді.
– Е, неге? – Николай таңдана сұрады.
– Сенің үйінде ет үзілмейді ғой. Ал біздің тісіміз қышып, ет жегіміз кел отыр. Қыс болса, мынау... күн суық! – деді Антон деген бір досы.
– Ой, ет деген проблема емес бізге. Как раз соғымға ет алып едім, жас тайын - шаның, яғни көк тананың еті, келе қалыңдар! – деді Николай. – Тек бір шиша көтере келіңдер! Басқасы менде бар...
Айтқандай арада бір сағат өткенде екі жігіт пен бір қыз Николай үйінің есігін қағып тұрды. Есікті ашқан Николай Анютаны көріп, көзі жайнады. Топ-томпақ бөкселі, кеудесі де бар әдемі қызға көзі түсіп жүр еді. Өзі қутыңдаған, сұлу қыз жігіт жүрегін тез жаулап алатын.
– Ой, Анюта сұлу да келген бе? – деді Николай. – Мұңдай сәтті күн болар ма?
– Анюта да ет жегенді сүйеді, - деді Антон.
Оның жанындағы сорайған қысық көз Айбек:
- «Ет дегенде – бет бар ма?» дегендей, келдік біз де, - деп дүңік еткізді.
– Төрлет, Айбек, - деді Николай. – Сенің де келгенің жақсы болды. – Өйткені көптен бері саған да тайынша желінін сыйлағым кеп жүрген!
– Оның не қасиеті бар? – деді осы кезде сырт киімін шешіп тұрған Антон Николайға бұрылып.
Бұл кезде Николай Анютаның лама пальтосын шешіндіріп, ілгішке іліп тұр еді. Ол жымия қарады да:
– Оның қасиеті сол – ол сексуальдық, белсенділігіңді арттырып, бойына ерекше зор күш береді! – деді.
Көз қиығымен Анютаға қарап қойды да, сөзін жалғады:
- Мынадай қыз өте-мөте адамның тәбетін оятады!
Бәрі төрге шығып, стол басына жайғасқанда:
– Ал, достар, қазір етті әкелемін! – деп ас үйге шықты.
Келген екі жігіт пен Анюта жайнап тұрған стол үстіне көз тастады да:
– Ой, Николай дегенің еттен тарықпайтын, қолы ашық жігіт қой! – десіп.
Николай алдымен екі шұңғыл тарелкамен томпиған әлденені әкеле жатты.
– Бұл не? – деді Антон.
– Көрмесің бе, желін ғой! – деді Айбек.
Тарелка ортасыңда анар ұшы жоғары қарап, бір-бір қыз алмасы жатыр еді. Соңы Николай екі жігіттің алдына қойда да:
– Бұл аса құрметті қонақтарға! – деді жымиып.
Содан соң ас үйге тағы барып келіп, өкпе-бауырдан алып оралды.
– Бұл – Анюта сен үшін!
Бәрі қаужаңдай, еттен жеп, арақ ішіп, мәз болып күліп отырды. Көңілді отырыс ұзаққа созылды да, таң ағара бәрі да масаң тартып қалды. Сол кезде іштеріңдегі сергек отырған Николай Анютаға:
– Аня, жүр саған ет қоймамды көрсетейін, - деді жұмбақ үнмен.
– Оңда не бар? – деді масаң тартқан қыз көзін жігітке төңкере қарап тұрып.
– Оңда, көп нәрсе бар. Жүр, көресің, өкінбейсің! – деді Николай қызды сыртқа алып жүріп.
Анюта апыл-тапыл басып, жігітке еріп келеді.
– Николай, сырт суық екен! – деді қыз тыжырынып.
– Қазір жылынамыз! – деді Николай жымыңдап.
– Сен, не, мені иметь хочешь, да? – деді Анюта. – Ой, оған төсек жақсы емес пе? Сарайда не бар?
– Оңда, саған құпия бір нәрсе көрсетемін...
– Құпия? Қызық екен...
– Қазір, қазір, - деп Николай сарай есігін ашып, жарығын жақты да, қызды ішке алып жүрді.
Екеуі ішке кірген соң, жігіт сыртқы есікті жауып алып, ілгегін салып қойды.
– Ал, жүр, - деді Николай ілгері қыз қолынан тартып.
Анюта ілгері бір-екі адым басты да, шошына тұрып қалды. Өйткені тура қарсы алдындағы стол үстіндегі подноста көзі ашық қыз басы жатыр еді...
– А-а! – деп Анюта былқ-сылқ құлап бара жатқан жерінен Николай қыз белінен ұстай алды да, есінен танған қызды стол шетіне отырғызып, сүйеп тұрып, шешіндірді. Алдымен қызық блузкасын сыпырды, содан соң қара юбкасына қол салды. Бұтындағы жылы ішкиімін шешіп жатқанда, қызға қайтадан есі кірді:
– Коля, сен мені возмешь, да? – деп сұрады.
– Әріне, Анюта, қорықпа! Сен, өте сүйкімдісің... Сен де ана бас иесі сияқты өлгін келмейді ғой! Ал мен саған тәтті, минуттарды сыйлаймын...
– Коля, қойшы... Коля,.. а-а? Бұл кезде Николай қыздың ақ сазандай бұлтылдаған ақ балтырын сипаған бойы ауын ағытып, «батырын» еркіне жіберіп үлгірген еді.
– Ой-ой... шашында да, рахат! – деді қыз әлден соң жігіт кеудесіне басын қойып.
Стол сықыр қағып, шетке сырылған поднос ұшып түсті де, бас домалап қараңғы бұрышта құлап жатты.
Қолын арқасына сүйеп, жігіт екпініне төтеп берген Анюта қолын стол үстіне сипалай барып тіреді. Есіне жаңа ғана қыздың кесілген басын көргені түсіп, көзімен жан-жағына алақтай қарады.
– Сен, қорықпа, - деді Николай жұмсақ үнмен. – Сен көрген маска ғой! Әдейі, жүрегі ұшсын деп қойғанмын столға! Создан қорыққан сен жақсы бердің ғой!
– Ә-ә, иә! – деген Анюта екіншілей столдан кесілген басты көрмеген соң, сеніп қалды.
Аздан соң жігіт қыздың киінуіне көмектесіп, масаң күйі жетектеп, есікке бара жатыр еді, Анютаның аяғы әлденеге тиді. Қыз аяқ астына жалыт қарап еді, үй бұрышында көзі бақырая қараған қыз басы жерде домалап жатыр екен:
– А-а! – деп Анюта шыңғырып жіберді...
Николай оның аузын баса қойды, бірақ оған алақтай, көзі ұлғая қараған Анюта қорқып қана емес, әлдене айтпақшы болғандай көзін ойнақшытып, кірпіктерін жиі қақты.
– Ей, Анюта, сен не, қорықтың, ба? – деді Николай мәз бола жымыңдап.
– Ой, Коля, анау шын бас па?
– Мынау ма? – деп жігіт жердегі мойын жағынан қаны шып-шып шығып тұрған басты қыз алдына тосты.
– Ойбай, Коля, мынау шын қыздың басы ғой, неге кестің? – деді Анюта алақтап тұрып. – Сен, не, жындысың ба?
– Не, не дедің? – деді Николай оның сөзіне намыстанып. – Сап-саумын. Сен, білесің бе, қуыршағым, біз жаңа ғана осы қыздың тана етіндей, бозғылдау етінен жеп, іштік қой! Қаңдай дәмді, есінде ме? Сендер етсіреп келген жоққсыңдар ма? Ғажап ет, ә? – Ойбай! – деп Анюта басты шошына итеріп еді, бас Николай қолынан аулаққа түсіп, домалай жөнелді. Сен не, дурак, бізді де каннибал жасамақшысың ба? Ой, сорлы!
Мына былапыт сөз Николайдың жүйкесіне тиді.
– Сен, не, Анюта? Жындысың ба? Не тантып кеттің?
Николайдың бақшия қараған көзтен түк те жасқанбаған Анюта сөйлей берді:
– Ой, жыңды! Ой, каннибал! Сен енді... – Ол өз ойынан шошына көзін кең ашты.
Әлгіндегі мыстығы да, алған ләззаты да тез тарап, бойын жинап алды. Енді ол зәресі шын ұшты, жаңа айтпақшы болғаны: «Сен мені де жейсің бе?» деген сөзі кеңірдегінен не ары, не бері өтпей, тығылды да қалды.
Николай қыздың аш белінен қос қолдай ұстап, өзіне тартты да, қыз тамағына ауыз салды. Сүйіп жатып, иығына қарай сырғыды. Бір кезде шым еткен, тістеп алғаннан қыз шыңғыра ойбалады.
– Айқайлай бер! – деді мырс еткен Николай. – Сені бәрібір ешкім естімейді!
Содан соң, қыздың иығыңдағы тамырдан сызаттана қызара шыққан қан түйіршіктерін рахаттана сорды.
– Ойбай, жібер, жібер, сволочь! – деп Анюта әлсіз қарсылық білдіргенмен, буын - буынынан әл кеткен жас қыз есеңгіреп, есінен танар қалде тұр еді.
Оның бұл әбіржуіне ешбір селт етпеген Николай қыз денесінен шып-шып шыққан қан түйіршіктерін құмарлана жұтты.
– Сен, сен... мені жемеші! – деді. Николай қыздың елеусіреген көзіне мәз бола, өз үстемдігін сөзіне үңіле қарап:
– Сен, как лапочка, бәріне көнсең, жемеймін! Қайта басқалардың етін жеп, кәуәп жасап, мәнті пісіріп, рахатқа батамыз!
Қыз әл-дәрмені кетіп тұрып, көзін жұмды. «Құдай-ау, бұл түсім болсайшы...» Қараңғы тұңғиықта да, Николайдың сөзі күмбірлей соңынан жетіп жатыр:
– Сен, былай жүр, былай... – жігіт оны демей алып жүрді де, әлгіңдегі отырғызып, секс жасаған столға ұзынынан, етпеттей жатқызды, содан соң қыздың домаланған арт жағын жалаңаштап, трусиін шешіп, алдына тұрғызып қойды. Содан соң барып, әлгі домаланған бастан тамған қанды қолымен жинап әкелді де, қыздың жалтыраған арт жағына жақты, қарап тұрып өз ісіне мәз бола жымиды. Іле-шала тілін шығарып, қыз артын, қан жағылған жерлерін жалауға кірісті.
– Охо-хо! – деп Анюта әсерленіп, қозғалақтай түсті де, көзін аша, соңына қарады.
Жымия көз тастаған Николайдың бет-аузы қызыл - ала қан еді. Мына түрі оның ауыз алты қарыс қасқырдың қомағай түрін елестеткендей.
– Ах-ха-хи! – деп бойы тітіреніп кеткен қыз қозғалақтай берген еді.
– Тыныш! – деп жігіт қыз бүйірінен бір қойды.
Амал жоқ, жүрегі айнып көз алды бұлдыраған Анюта көзін қайта жұмды. «таңдырдың дегенің күтіп алғаннан басқа шамам, қане!» деп ойлады. Сол кезде әбден қозған Николайдың сайманы арт жағынан Анютаның күнтимесін бұза-жара, жыртып жіберердей, қатты үйкеле, кере кіріп бара жатты.
– Ойбай, әлдім! – деді Анюта шошына тілге келіп.
– Әлі, өлмейсің! – деді Николай екілене итеріп. – Әлі ерте өлуіне!..
Соңғы сөз Анютаға қатты әсер етті. «Ойбай, бұл мені өлтірмекші ме, шынымен?» деп ойлағанда, бойына әлдебір күш-қуат құйылып, әлсіреген буындары қатая бастады. Жігіттің тарсылдата артынан соғуына өзі де жауап бергенін білмей, дөңкиген арт жағын жылдам қозғай, екі қолын стол бетіне тірей, ләззатқа беріліп жүре берді.
– Жарайсың! Сен маған енді ұнап тұрсың! – деді Николай қыз бүйірінен еркелеткендей, сипалап.
- Ал, сен, сен маған отвратительный мужиксің! – деді кенет бұрық еткен Анюта. – Сен оңбағансың!
– Сен, не, не дедің? – деді Николай оның томпиған жұмсақ жерінен сығымдай ұстап тұрып.
– Сол, сол... сен адам емес, дьяволсың!
– Ой, мынау тіріліп келеді, ей! – деді Николай.
Қырқылдай күлді. Ұзақ күлді. Осы кезде сыртқы есік тарсылдата қағылды...
– Қайсысы екен бұл? – деген Николай есерлене жылдам қимылдап, томпылдата соқты.
– Әне, жігіттер іздеп келді, бол, бол, аяқта да, есікті аш! – деді Анюта одан бетер еліріп. – Олар сені менттерге ұстап берсін!
– Сен, сен, не деп тұрсың? – деді Николай бұрық етіп. Сол сөзімен ілесе тырнақтарын қыз балтырына батыра мыта ұстады...
Сыртқы есік тағы қағылды, бұл жолы қаттырақ...
– Ой, мынау қайсысы, ей, - деп есікке таяған Николай еңдігі сәтте қаттырақ дауыс шығарды. – Кімсің, ей, не болды?
Есік сыртынан:
– Коля, арақ таусылды, - деді Антон гүрілдеп.
Қазір «свежий» ет апарамын, тоңазытқышта спирт бар, - деді Николай жылдамдата сөйлеп. – Бара бер, мен қазір жетемін...
Қылқына, демі біткен қыздың көзі бақырая жанын тапсырды...
Аздан соң Николай Анютаның жас етін боршалап, бір асымын ас үйге алып барды. Содан соң тездетіп, шала-шарпы майға шыжғыра әлдебір ірі түйірлерді пісірді де, тарелкаға салып, екі жігіттің алдына алып барды.
– Оһо, қуырдақ! – деп Айбек шанышқымен бір түйір етті іліп алып, аузына апара беріп, тоқтап қалды. Шанышқы ұшында емшектің мендей ұшы бар жері қарайып тұр екен. – Бұл не?
– Қыз анары! Керемет дәмді! – деді Николай қарбыта қуырдақтан асап отырып.
Айбектің жүрегі айнып, көз алды қарауытып бара жатты. Десе де, ол бұл сәтін ешкімге сездірмей, тік қалпын сақтап сәл отырды. «Е, қыздар жейтін батырымыз нақ осы Коля екен ғой, Коля...»
Сәлден соң, Айбек бір желеумен сыртқа шықты да, тәлтіректей басып, аудандық ішкі істер бөліміне қарай жүгірді...