Ауылға бардым...

Мен кеше ауылға бардым...

Қап-қара нөсер жауында қалдым,

Қап-қара дүлей дауылда қалдым!

Қанатым осы ауыл емес пе еді?!

Қанаттың сездім ауырлағанын.
⠀
Самғай алмадым... сайрай алмадым,
Тұтылды неге айдай арманым?!
Қара нөсердей көз жасын – тоқтата алмадым!
Қара дауылдай ашуын – қайтара алмадым...
⠀
Алпысқа келген ағамды көрдім!
Ағамды көрдім –
Тозып, түтілген жағамды көрдім.
Тілім де тілім кезерген еріндерінен,
Жалға берілген даламды көрдім...
⠀
Алшаң да алшаң басып жүретін,
Емен де жарқын тасып-күлетін,
Әкім-қаралар ашуландырса,
Қалаға атпен басып кіретін!
⠀
Өлермен, өжет ағам бұл менің!
Өкпелі неге, ей, маған? Білмедім...
Қайтарып бер деп талап етті ме,
Даламның кегін?!
⠀
Ауылға бардым....
Ірегісінің көрсем де сөгілгенін көп,
Іштей мүжілдім. Егілгенім жоқ!
Бұл жақта түк те өзгермепті әлі,
Ән ұранымның қайырмасы да сол –
«Менің Елім, Менің Жерім!»,– деп!
⠀
Ауылдан келдім...
Жүрегім төгіп қара нөсерін,
Ішімде соғып қап-қара дауыл!
Ұйқым бұзылды... Қала. Көше. Түн.
Ойымнан шықпай қойды тек неге?
Бақытын таппаған ауыл...