Булығу...

Көзімнің нұрын түн жұтты,

Жүректі қоса қылғытты.

Ағып бір түскен аспаннан,

Жұлдызымды құм жұтты...

 

Кім көрген мұндай сұмдықты –

Туралып қалған түндікті.

Арыстан текті айбарым,

Табанға түсіп...  қынжылтты.

 

Басынан теуіп шындықты,

Көркейтіп көлбар «бірлікті»,

«Ұлықтар» төрге қонжитты,

Ұлықтап, тәждеп «ұрлықты».

 

Жеріме жылан сүңгітті –

Кеудемді жатқа үңгітті.

Тау-тасым түсті-ау пышаққа,

Жұмыртқа шайқап кіл «мықты».

 

Бөктергі талап бүркітті,

Намысы барды сілкінтті.

Мінезім қайда, мінезім,

Итке де бермес іркітті.

 

Қайыспен орап сулықты,

Өксіктен жаным булықты.

Шақшадай басым шарадай,

Ойлаумен алғы тірлікті!