Тәтті тамақ

Әлібектің тамақ ішуі қиын. Шағып алатындай аузын басып, азар да безер боп қашады. Бүгін де әжесі  ас пісіріп алдына қойып еді, ол:

 – Бұрышын көп салып жіберіпсің, тәтті емес, ішпеймін, – деп, әрнәрсені сылтауратып,  орнынан тұрып кетті.

  – Тәтті тамақ ішкің келсе менімен бірге жүр, – деді бағанадан бері олардың әңгімесін тыңдап, әріректе қамшы өріп  отырған атасы.

  – Мақұл, барайын, – деді Әлібек.

            Екеуі киініп далаға шықты. Атасы кетпен-күректерді алып бақшаға қарай  беттеді.

 – Ата, дәмханаға бармайтын ба едік? – деп таңданды Әлібек.

 – Асықпа, балам, дәм қазір бізді өзі  іздеп келеді, – деді қарт жайбарақат.

             Екеуі бақшада терлеп-тепшіп жұмыс істеді.

             Түс кезінде атасы шай қайнатып, далаға дастарқан жайды. Бұл жолы Әлібек алдына қойған асты  жалап-жұқтап жеп қойды.

 – Тамақ тәтті екен, – деді ол. 

 – Бұл бағанағы өзің дәмді емес деп ішпей қойған тамақ қой. Еңбек етіп жесең қашан да дәмді болады, – деді атасы.