Көпір

Мысал әңгіме

Мен суық, берік әрі тығыз болдым. Мен көпір едім. Бір жерден екі қолыммен тірессем, екінші жағынан екі аяғыммен жармастым. Бұл аз десең шықырлаған тістеріммен көбірек тістеп қалуды қаладым. Кеудемнің қаңқалары өзен суына тірек болып, бір де бір саяхатшы мен салынып жатқанда өтуге бата алмады. Көпір әлі дүниеге келмеген еді. Осылай мен күттім де жаттым. Әрине күтуіме тура келді. Мен де басқалар секілді өмірдің соңына дейін көпір болуымды тоқтатпақ емеспін.

Бұл бір кездері болған. Нақты қашан екені есімде емес. Мүмкін 100 жыл бұрын, мүмкін 1000 жыл бұрын. Мүмкін кеш болды, әлде таң сәрі ма еді? Менің әлемім жылжып, ойларым әлі тоқтамаған шақ. Жел менің бетімді сипалап, бұлт маған жақындауға шақ қалғанда, ал аспанда күн жарқырап, өзеннің өзі тынышталып тынық болды. Сонда мен дыбыс естідім. Адамның жүрісі. «Маған қарай, бері таман жақында. Жақындап жылжы да, мені құлатпай ұста, мені қорға» деген дыбыс. «Олардың жүрісі жеңіл болар, бірақ олар жүгірсе, сен өзіңнің кім екеніңді көрсет және оны жағаға қарай жылжытып жібер» деді.

• жылжып келді, менің берік тұсымнан ұстауға, кейін құламауға тырысты. Маған шашының жылжуы және оның ұзақ маған бетін беруі, меніңше менің соңғы естелігім. Кейін мен оны алыс құздар мен тауларға жетелеп алып кеттім. Ол екі аяғымен менің денемнің өзіне секірді. Мен ауыр салмақтан бір қозғалып кеттім. Түсінбеушілік те осы кезде туды. Бұл кім болды? Кішене бала ма? Аруақ? Әлде қария мен баласы. Немесе ұры мен кісі өлтіруші. Мен оны көру үшін бұрылдым. Көпір қозғалуда. Мен бұрылғанша, опырылып түстім. Мен күйредім, бұзылдым және өзен жанындағы тіршіліктің барлығы маған әлі де мейірлене қарап тұрды.