Жан жаңғырығы

Қорғасын таулардың мүйісі сияқты,
Тас-тұғыр иектен құлжалар құлапты.
Құлапты олар да тәкәппар ақындай,
Қалдырып мәңгіге жаңғырық тұяқты.

Құлақты үңгіген қобыздың үніндей,
Мәңгіге мүлгіген тас бейне тіліндей
Үңіліп мен сенің қария жүзіңе,
Іңірде жортамын ілбістің ізіндей.

Шыңырау түбінен, қиянат құздардың,
Қарағай жал кешкен ақ сауыт шыңдардың.
Шындығын естуге, ынтызар жүрекпен,
Жүз бардым, мың бардым...

Тыңдармын!
арғымақ толқынның тепкісін жағада,
Самұрық ойларды тербетсе тау-ана.
Ауаным, аңсарым сенікі дей бердім,
Қазанат болдырған ғаламат далама.

Молалар, шаһарлар өсиет қалдырып,
Мазалай берген соң кеудемнен сан жұлып.
Мен келдім сондықтан күркіреп дауысым
Жөргектен шығады жылаған жаңғырық.

Жусанның хошынан жамылып дүрия,
Жарқабақ бұлттардан жасап бер жылы ұя.
Мен сені құрметтеп, оянып кеп тұрмын
Еңсемді тірейін,
Өлшеусіз дүния!