Жүректер бар...
Жүрек, таңмын дамылсыз дүрсіліңе,
Жаралдың ба қуаныш, күрсінуге!?
Шеше алмадым сырыңның жұмбақтарын,
Кеудесінде пенденің жүрсің күнде.
Жүректер бар ар үшін жалын атқан,
Берекенің қаймағын қалыңдатқан.
Ел мен жердің тағдыры қан жылатып,
Әділеттің төріне барып жатқан.
Жүректер бар жылайтын, сүйінетін,
Жетім көрсе жебейтін, күйінетін.
Ана сүтін ақтауды борыш санап,
Арсыздыққа кектене шүйілетін.
Жүректер бар нұр, иман ұялаған,
Жамандыққа оларды қияма адам!?
Жүректер бар тәні мен сәбилерін
Саудалаумен бақытты қиялдаған.
Жүректер бар “сайтан су” жетегінде,
Кісі өлтіріп, өрт қойған сетеріне.
Хайуаннан да тым бетер,мәңгүрт олар,
Жамандықтың жабысар етегіне.
Жүректер бар тажалдай аласатқан,
Адамдығын дүние аласартқан.
Көлшігінде доңыздай малтықса олар,
Байағы - ақ тоналған парасаттан.
Жүректер бар сұрланған, сұмаңдаған,
Адам тұрмақ оған таң тау мен далам!
Нәрестесін дақтырып дәретхана,
Жауыздықтан жанары тұмандаған.
Жүректер бар жарқанат түн ұшатын,
Түн ұшатын, сәбиі мұң құшатын.
Жетімдерді толтырып бақшаларға,
Хайуанға да ашатын сұм құшағын!
Жүректер бар байлыққа елітетін,
Қасиетін жемқорлық кемітетін.
Зағиттардың қымқырып нәпақасын,
Кенезесін кезерген кеңітетін.
Жүректер бар шен қонса махамдайтын,
Махамдайтын, май берсең қақалмайтын.
Отаныңды обуға пейіл олар,
Шетел қашып, арт жағын майқандайтын.
Жүректер бар қасыңда жүрген жылан,
Сусылынан түңілер көрген ұлан.
Тіл қаттырмай бір күні шағады екен,
Ысқырғанда ұркетін өрген құлан.
Жүректер бар жып - жылы жылмағайлы,
Кететін арқалатып жынға қайғы.
Тілінен бал тамғанда бұлт айланып,
Кеткенде із қалдырмас құлдап сайды.
Қиындық жоқ елі үшін еңсермеген,
Жүректер бар дәл бүгін кемсеңдеген.
“Қарттар үйі” қазақтың кемпір - шалы,
Ата салтым қалдыма теңселмеген!?
Неміз қалды, қарағым, теңселмеген!?
Аласарды арманым, еңсем бүгін.
Жүректер бар сыздатқан тәкаппарлық,
Қапасқа да түспейтын, сенсең күнім!
Жүректер бар елжіреп өбісетін,
Ақ некеге серттесіп келісетін.
Айға жетпей арадан ұят қашып,
Шайнасатын, асаудай тебісетін.
Жүректерді аңсаймыз жылынатын,
Пендешілік бойынан тыйылатын.
Адамдық - ау, көтерер қиын атың,
Ең ұлы мәртебе сен сыйынатын!