Мен қалай көтке кірдім?
"Далбаебтық туа бітер" деген ұлағатты сөз бар ғой. Ал, кейбіреулердің бойындағы жүре пайда болған пидараздықтың кесірінен талай ізгі адамдар мен далбаебтар жапа шекті емес пе?!
Әйтеуір, адамзат баласына ізгілік жасау үшін біраз қадамдарға бармадық емес, бардық. Ізденіп те, еңбек етіп те жатырмыз қолдан келгенше. Бір жылдары жобамызға қолдау қажет болды. Талай іздедік жанашыр жандарды. Мешіт салыпты деген адамдарды, қажылыққа кісілерді алып барыпты деген үлкенді-кішілі азаматтарды жағаладық. Онымыздан еш нәтиже болмады. Ақыл жетіліп елге пайдасы тиер балалар үшін мектеп салуды емес, негізінен көбі дымға да пайдасы жоқ, басы қосылса билікті жамандап, онымен қоймай басқа ағымдастарын қарғап өздерінің сәтсіздіктері үшін айналаны кіналайтын ересектер үшін мешіт салатын ол кісілердің жағдайларын түк те түсінбедік. Ашпаған есігіміз бен баспаған тауымыз қалмады. Сөйтіп, осы салада біраз тәжірибелері бар адамдардың кеңесіне жүгіндік. Олар біздің жасап жүрген подходымыздың өрескел қате екендігін, мұндай нәрселер бұлай жасалмайтынын айтып таңқалдырды. Вроде, барлығын дұрыс жасағанымызбен негізгі этаптан аттап кете беретіндігімізден үнемі сәтсіздікке ұшырайды екенбіз. Ол этап - "көтке кіру" еді. Өмірі ондай технологиядан хабарымыз жоқ біздер үшін бұл өте біртүрлі жаңалық болды. Далбаебтығың бұл іске баруға тағы жібермейді. Неге? Өйткені, біздің ақида бойынша бұл негізінен пидараздарға тән қасиет еді. Сонымен не керек, іс бітуі керек қой. Қоғамымыздың өзі де сондай ғой, бір жолға түсінер дедік те, бір рет көтке кіріп көруге шешім қабылдадық. Оның процессі де қиын екен. Әуелі ұзын сонар кезекке тұруың керек екен. Әйтеуір, үйтіп-бүйтіп жүріп, ол кезекке де іліндік. Кезекте отырмыз. Кезекті алдымыздан алғандар кіріп кетіп жатты. Үңірейген тесікке олай да бұлай зу етіп кіріп кете салады-тегі. Денесі үлкен-кіші демей, қолын салып тұрып, оңай кіреді де кетеді. Мына жақта отырып мен таң. Бір кезде менің де кезегім жетті. Айналама қысыла бір қарадым да, қолымды алға жіберіп, әлгінің көтінің тесігін аша бастадым. Қос білекті әрі қарай тереңірек итере беріп, басымды қолдың арасына бұға кіргізе бастадым әлгінің көтіне. Бір кезде әлгі адам:
- Ойбааай, мынау қайсысың? - деп жанұшыра айғайлаған дауысы шықты.
Басымды шығарып:
- Не болды, ағасы? Бәрі дұрыс па? - дедім.
- Ойбай, ойбай! Қарамайсыңдар ма, дұрыстап! - деп әлгі кісі қасындағы көмекшілеріне айғайлай бастады. Түкке түсінбеген мен қолым әлгі кісінің көтінде тұрған күйде аңтарылып тұрмын.
- Өөөөй, сен де бір! Қолың мен басыңды майлап келмейсің бе, әуелі! - деп жеки жөнелді бір көмекшісі.
- Қайдан білейін? Көтке кіресің деген соң, келе бердім ғой! - дедім аздап сасқан күйі.
- Жассыңдар ғой. Көтке кірудің өзі жүйелі болуы керек. Әуелі қол-басыңды майлайсың. Одан соң байыппен келіп, білдірмей кіруің керек. Ол кісі ләззаттана отырып, екінші ләззатқа ұласқанын сезбеу керек! Былай тұр менен қарап ал! - деп жөн жосығын көрсете жөнелді. Ол да кіріп кетті. Әлгінде ғана ойбайлап жатқан әлгі кісі, әп-сәтте жүзі жадырап, бастапқы рахатқа бөлене бастады. Сөйтіп, не керек, артынша мен де тап жаңағы мастер көрсеткендей, байыппен асықпай кіре бастадым.
- Оооо, міне осылаааай! - деп көңілі жайлана түскен әлгі кісінің даусы еміс-еміс естіле бастады. Басымды тесігінен тықтым да, көзімді ашып жан-жағыма қарап едім. Әлгіндегі кезекте тұрған кісілерден бөлек, біраааз жас ғалымдар, әншілер, ақындар, бизнесмендер, имамдар менің бетіме қарап үңірейіп қарап отыр.
- Ооу, Садық! Ассалаумағалейкум! Қош келдің, арамызға! - деп амандасты аналдың төрінде отырған бір ақын бауырым.
- Уағалейкум ассалам! Сен жайша жүрсің ба? - дедім таңырқай.
- Өмір ғой, енді! - деді миығынан күліп, - әлі талай көтті көресің ғой...
- Ағасы, концертіме білет керек емес пе? - деп басымның қақ алдына бір әнші жігіт келе қалды.
- Ойбай, жоғаа! Концерт көру үшін кіріп отырғам жоқ. Шаруалар бар, - дедім іскер түр танытып.
- Кіріңіз, жайғасыңыз! - деп бір жігіттің сөйлеп жатқаны сол еді, басым кіріп тұрған көттің сыртынан:
- Тездетсеңізші! Мұнда вообще-то біз де күтіп тұрмыз! - деп ашуланған менен кейінгі кезекте тұрған докторлық диссертацисын қорғағалы жүрген қыздың вакуум даусы естілді.
Ана көттің ішінде отырған адамдардың көптігіне қарап, менде шанс жоқ екенін білдім де, басымды шығаруға икемдеп жатқаным сол еді, әлгі кісі "пук" етіп аз ғана осырды да, көтінен басымды ұшырып, өзімді еденге қарай домалатып жіберді. Оның үстіне табиғатыңнан жүре пайда болған кіру қасиеті бойыңа дарымаған соң, бір кіргеннің пайдасыз екенін түсінген едім. Жүйелі іс болу бір кірген соң тұрақты кіріп тұру керегі тағы бар. Ощм, өзімізге сену ғана қалды соңында.
- Қалай екен, анда? - деп сұрады кезекте тұрған егде тартқан кісі.
- Пиздец хуево екен, аға! - дедім бетімді сулы салфеткамен сүртіп жатып...
- Еее, інім-ай! Ешкім еріккеннен кіріп жатқан жоқ қой! - деді ағамыз күрсініп.
Ол кісіні қанша түсінгім келгенімен, өзіміздің қоғамның осы нәрсені қалыптастырғаны еске түсті де, "ай, хуй с ним, бірдеңесі болар" деп ойладым да, көлікке отырып, ауыр ой үстінде белгісіз бір жаққа беттеп жаттым...
Жолда айналама көз салсам, көшеде екінің бірі солай екен. Бұрын қалай байқамағандығыма налыдым аздап. Біраз уақыттан соң, телефоным шырылдай жөнелді.
- Алло! - деп тұтқаны көтердім күрсіне.
- Аға, қалайсыз? Үй іші аманшылық па? Бізде бір іс-шара болып жатыр еді. Бір мәселелер болып жатыр. Бастық сіздің номеріңізді берді. Соған сіздің көтіңізге кірейік деп едік... - деген жас адамның дауысы естілді.
"АХУЕЕЕЕТЬ!" ДЕГЕН ОЙ БАСЫМДА ЗУ ЕТЕ ШЫҚТЫ ДА, БІР СӘТ КӨЗІМ ҚАРАУЫТА БАСТАДЫ... ТЕЛЕФОННЫҢ ТҰТҚАСЫН ТАСТАП ЖІБЕРДІМ, БІЛӘТТІҢ... ЗОРҒА ЕСІМДІ ЖИНАП АЛДЫМ. "КІМГЕ КІНӘ АРТАСЫҢ ОСЫДАН КЕЙІН" ДЕП ОЙЛАДЫМ ІШТЕЙ КҮРСІНІП...